รพ.ที่หนึ่ง
26 ก.ย.48
ผม พาเมียไปคลอด หลังผ่าตัดเจ้าหน้าที่เข็นกระบะนำลูกผม (แฝดพี่) ออกมาเพียงคนเดียวบอกว่าเป็นเพศชาย แล้วก็เข็นเข้าห้อง ICU ไปโดยไม่มีใครอธิบายให้ผมรับรู้ เมียได้ยินเขาพูดกันในห้องผ่าตัดว่าเด็กตัวเขียว ตอนเย็นหมอมาตรวจเมียผม แต่ไม่ได้พูดถึงลูกผมเลย ผมก็รอให้หมอบอก แต่หมอไม่บอก ผมก็ไม่กล้าถาม กลัวเขารักษาไม่ดี
27 ก.ย.48
ลูก ผมแฝดน้องแข็งแรงเป็นผู้ชายเหมือนกันแข็งแรงดีร่างกายปกติ แต่แฝดพี่ต้องอยู่ตู้อบในห้องICU ผมเดินไปดูลูกหลายครั้งหน้าห้องกระจก ไม่เคยมีใครบอกอะไรผม ไม่มีใครเรียกผมไปอธิบาย ผมก็เข้าใจว่าคงเป็นปกติของการดูแลเด็กหลังคลอด
28 ก.ย.48
เช้า ผมไปดูลูกก็ไม่มีใครพูดกับผม ก่อนเที่ยงหมอเจ้าของไข้เรียกผมไปพบ บอกให้ผมทำใจลูกอาการไม่ดีเป็นตายเท่ากัน 50-50 จะส่งตัวไปรพ.ที่ใหญ่กว่า แต่ไม่บอกสาเหตุ ผมก็มัวแต่ตกใจและไม่กล้าถาม ผมเสียค่ารถส่งตัว 200 บาท
รพ.ที่สอง
หมอ นำฟิล์มเอกซ์เรย์ไปส่องไฟแล้วพูดว่าหมออะไรทำคลอด ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย แต่ก็ไม่บอกสาเหตุว่าลูกผมเป็นอะไร ผมคนบ้านนอกไม่กล้าถามกลัวหมอไม่รักษา หมอบอกว่าจะส่งตัวลูกผมไปรพ.ที่พร้อมกว่า
รพ.ที่สาม
หมอ ส่งลูกผมมารักษาระบบทางเดินหายใจอยู่นาน 1 เดือน โดยไม่มีใครบอกว่าลูกผมเป็นอะไร (ผมมาทราบภายหลังว่าหมอที่นี่ตรวจพบว่าสมองลูกผมขาดออกซิเจน ปอดรั่ว ปอดแตก-ดูจากบันทึกเวชระเบียน)
ผ่านไป 1 ปีเศษ
ผมอยากรู้ว่าลูกสาเหตุที่ลูกพิการ จึงไปขอคัดสำเนาประวัติการรักษา (เวชระเบียน) ขอตั้งแต่ปี 48 กว่าจะได้ปี 50 ทำให้รู้ว่าแฝดพี่สมองขาดออกซิเจนและปอดแตก มีการเจาะปอดตั้งแต่ตอนคลอด
ลูกผมเป็นเด็กพิการนอนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องให้อาหารทางสายยาง ร่างกายไม่แข็งแรงป่วยบ่อย
ขอคัดถ่ายสำเนาเวชระเบียน
เป็น ไปด้วยความยากลำบาก ครั้งแรกผอ.รพ.บอกให้หมดไม่ได้ ครั้งที่สองให้มาเพิ่ม 2 แผ่น ผมไปแจ้งความผอ.ให้มาอีก 4 แผ่น ผอ.พูดกับผมว่า เคสแบบนี้ไม่มีหมอคนไหนอยากทำ รพ.ที่สองทำท่อหลุดหรือเปล่า ลูกคุณติดเชื้อเอง รพ.จะช่วยค่านมไม่มีกำหนด รพ.ไม่มีเงินมากมายมาจ่าย ถ้าอยากฟ้องก็ให้ไปฟ้องเอา
ผมไม่อยากฟ้องหมอ
ไม่อยากขึ้นโรงขึ้นศาลจึงร้องหลายหน่วยงาน ตั้งแต่กรมคุ้มครองสิทธิฯ แพทยสภา คณะกก.ข้อมูลข่าวสารฯ กระทรวง กรม กอง ตลอดจนสื่อมวลชน
เรื่อง ของลูกผมผ่านการไกล่เกลี่ย 5 ครั้งไม่สำเร็จ ผมจึงตัดสินใจเอาบารมีศาลเป็นที่พึ่ง สุดท้ายจบลงด้วยการไกล่เกลี่ย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ผมมาฟ้องศาล
หลายปีที่ ผ่านมาครอบครัวผม ประสบปัญหารอบด้าน ดำรงชีวิตอยู่อย่างสิ้นหวัง การเลี้ยงเด็กพิการหนึ่งคน ส่งผลกระทบต่อทุกคนในครอบครัว เมียผมต้องทิ้งงานมาดูลูกอย่างเดียว 24 ชั่วโมงทิ้งไว้ก็จะเป็นแผลกดทับ ผมต้องเทียวพาลูกรักษาตัวเป็นประจำ ลูกผมป่วยบ่อยมาก เงินทองหาได้เท่าไหร่ก็เข้าลูกหมด เงินช่วยเหลือเบื้องต้นของบัตรทองก็ไม่เพียงพอต่อการเลี้ยงดูเด็กที่ให้ อาหารทางสายยาง
แฝดพี่ นอนเป็นผักให้แม่เลี้ยงดู 24 ชั่วโมง
แฝดน้อง..วิ่งเล่นซุกซนร่างกายแข็งแรง
ไปกระทรวงจนจำไม่ได้ว่าไปกี่ครั้ง
ไกล่เกลี่ยหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ จนต้องไปพึ่งศาล จบลงด้วยการไกล่เกลี่ยในศาล